Maandag 13 Mei 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
Al die toestanden en emoties om overmorgen welgeteld 1 klein rondje van luttele vierkante milimiters rood te maken. Het minste wat u kunt doen is zorgvuldig kleuren, dan heeft het lijden van de laatste weken nog enig nut gehad.
Ik denk dat ik er maar eens de hele dag de tijd voor neem. Doet u gerust hetzelfde. Wanneer u de helft aan stemtijd neemt als zij zendtijd hebben gehad komen ze er nóg genadig vanaf.
Laat u niet opjagen door de lange rijen die achter u ontstaan. Zoiets zijn de mensen intussen wel gewend en blijkbaar hebben ze het er graag voor over.
Indien stemmachine: laat kiesvinger langdurig zweven voor u drukt
Zondag 12 Mei 2002 in categorie Politiek & Maatschappij, Media
Bij ons staat al een week een teiltje onder de t.v. U begrijpt wel waarom. Want de misselijkheid zoekt regelmatig een uitweg. We worden onpasselijk van de kleffe emoties, de hypocriete politieke zelfanalyses, de masturberende media en het schuldbewust lekker belangrijk doen.
We hadden nooit gedacht dat reclameblokjes nog eens een verademing zouden zijn...
ja, ja, er zit een knop op, maar toch...
Zondag 12 Mei 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
Kort nadat ik 'Onzindelijk (2)' online zette werd de ruzie binnen het LPF-bestuur bijgelegd. Hevig geëmotioneerd viel men elkaar in de armen en eendrachtig doch nog wat onwennig sprong men in de houding: at your service!
Ja, allemaal tot uw dienst dus, maar vindt u het goed dat ik hier zeer sceptisch over blijf?
Voorlopig zijn de gebutste ego's weer provisorisch uitgedeukt. Ze moesten wel, hun kamercarrière en daarmee een lekker pensioentje stond op het spel.
Ik ben zo cynisch, omdat ik nog steeds absoluut niet zie hoe deze club zakenlieden de belangen van de Pim Fortuyn aanhangers gaat behartigen. Het zijn gewoon twee verschillende werelden, zoals ik gisteren al illustreerde.
Heeft u dat nou ook? Het gevoel dat de zakenlieden van de LPF-club een beetje van dat goedkope type zijn? Van die rijk geworden stofzuiger-colporteurs?
Ik wacht op de volgende ruzie.
En velen met mij, denk ik
Zondag 12 Mei 2002 in categorie Satire
Gisteravond schoot een Palestijn in het rond op een Bar Mitzwa feest. Vijf doden, de Palestijn maar niet meegeteld, want die was feitelijk al dood voordat hij er heen ging, de Israëliërs kennende.
Toevallig ga ik morgen ook naar een Bar Mitzwa feest. Voor de eerste keer. Ik loop al een paar dagen te dubben wat ik aan zal trekken. Maar dat probleem is nu voor een deel opgelost: weet iemand waar ik een kogelvrij vest kan huren?
Welbeschouwd wonen wij in het soort beloofde land dat de Joden ooit in het vooruitzicht was gesteld.
Onze belangrijkste zorgen betreffen de euro en de wao-instroom.
Bij vliegtuiglawaai bellen wij de klachtenlijn van Schiphol.
Bij helicoptergeluid gaan sommigen van ons actie voeren tegen iets nuttigs als de trauma-helicopter.
Aan bulldozers ergeren we ons alleen wanneer we er met een slakkengang achter moeten blijven rijden.
Een militair op straat is een beziens-waardigheid. Meestal is het dan ook nog een manneke rond de VUT-leeftijd met krijgshaftige snor en lullige aktentas.
Dat is in Israël en Palestina wel anders. Wanneer je in Palestina een bulldozer hoort kun je maar beter niet juist op de wc zitten. Anders zit je een minuut later op de pot in het vrije veld voor het hele dorp te kijk. "Allah oe akbar", mompel je nog even bedremmeld, eigenlijk tegen beter weten in. Je eer is aangetast en je zweert wraak.
Als je in Palestina een helicopter hoort is het raadzaam om de ramen tegen elkaar open te zetten. Je hebt dan nog een minieme kans dat die raket het ene raam in en het andere weer uit gaat.
Wie in Israël te gast is in een modern huis, krijgt steevast de 'beveiligde kamer' te zien. Dat is een kamer met een gepantserde, gasdichte deur en dito ramen. Stel u rustig de deur van een bankkluis voor. Zo ver gaat dat in sommige gevallen. De angst voor Katuscharaketten of giftige Scuds van Saddam.
Ga naar de supermarkt, het restaurant, het museum, het theater, het winkelcentrum,
het station, het vliegveld of welke openbare gelegenheid dan ook: steevast is daar strenge bewaking. Tas opendoen, armpjes in de lucht voor de scanner die langs je lijf wordt gehaald.
Op straat ziet het groen van de dienstplichtige jeugd. Zij dragen geen snor en een aktentas maar een Uzi of welk merk dan ook in de mode is. 's Avonds slapen zij met het wapen onder hun bed.
Wanneer je in Israël in de rij staat probeert iedereen voor te dringen. Dat is deels onbeschoftheid, deels lijfsbehoud. Want in een rij kun je beter niet staan. Zeker niet bij een disco. Daar staat soms ook een Palestijns party-beast dat even helemaal uit z'n dak wil gaan tussen het door hem uitverkoren volk.
Een Palestijnse jongeling blies zichzelf op. Tussen zijn resten heeft men zijn edele delen ongeschonden teruggevonden. Hij had ze van extra bescherming voorzien. Dit met het oog op de 27 maagden die in het hiernamaals op hem zouden wachten. Die maagden waren hem althans door de baardige Hamasbejaarden in het vooruitzicht gesteld. Daar gaat je martelaarschap. De maagden zien je aankomen: wat is dat voor lul?
Een buschauffeur in Jeruzalem, Haifa of Tel-Aviv zou met liefde het late zaterdagavonddienstje van een Noord-Hollandse collega overnemen. Wat nou dronken disco-gangers, junks of zwartrijders? Toch weer levend het eindpunt gehaald? Nou dan! Eitje!
Als je in Israël... als je als kind in Israël je Bar Mitzwa viert, loop je de kans dat die eerder genoemde van de pot gerukte Palestijn je feestje komt 'opleuken'.
willen god en allah zich melden aan de onderhandelingstafel!
Zaterdag 11 Mei 2002 in categorie Media
Tussen alle discussies over onze democratie door past het ons toch ook om stil te staan bij het overlijden van Martin van Amerongen, onder meer hoofdredacteur van de Groene Amsterdammer. We moeten de zaken tenslotte wel in de juiste verhoudingen blijven zien en degene eren die zonder grootspraak belangrijk kon zijn. Voor meneer Van Amerongen geen stille tocht, want daar zou hij waarschijnlijk knap nijdig van worden.
Bij Jeronimo staat een mooi in memoriam, in het Parool staan achtergronden. Hier hoeven wij niets aan toe te voegen. U kunt dat nog wel: hij verdient namelijk ook wel een condoleance, dachten we zo. Zet deze in het gastenboek van de Groene Amsterdammer.
Ere wie ere toekomt, vooral in deze tijden...
Zaterdag 11 Mei 2002 in categorie Satire
[verkiezingscampagne 2002]
De bui die ik afgelopen woensdag al zag hangen begint nu te vallen: ruzie in de LPF-tent.
Bestuurslid
Dost riep zichzelf gisteren vanuit zijn glimmende Mercedes tot leider uit.
Heer
Herben, inmiddels verslaafd geraakt aan de media-schijnwerpers, bracht daar misnoegd tegenin dat hij voorlopig de leider was. Hij was het gekonkel zat, verklaarde hij, daarmee toegevend dat er binnen de LPF sprake was van gekonkel.
Jim Janssen van Raay deed ook nog een duit in het zakje, maar die man verdring ik altijd, dus laat maar zitten.
Laat ik mijzelf de bek eens openbreken. De grote roerganger ligt nog nauwelijks onder de zoden of de machtsstrijd begint. Wanneer het stoffelijk restant van de heilige Fortunus over een aantal weken naar Italië wordt geëxporteerd zal blijken dat hij zich inmiddels in zijn graf heeft omgedraaid.
Want hadden zijn discipelen niet de mond vol gehad van
'uit respect voor Pim de verkiezingen laten doorgaan', van
'we kiezen geen leider, want Pim is onvervangbaar', van
'piëteit' en meer van dat soort schijnheiligheden?
Wat is er nu over van dat respect en die piëteit? Of golden deze begrippen alleen voor de
andere partijen? Blijkbaar wel, want kennelijk zijn de schaamteloze intriges binnen de LPF al boven de nog openstaande kist begonnen.
Daar zijn de overige partijleiders dan mooi ingestonken. De afgelaste verkiezingscampagne dwong hen tot zwijgen, terwijl het volkssentiment en de media de Fortunisten deze week een onafzienbare, gratis Pim-promo in de schoot wierpen. Ziehier de onnozelheidsfactor binnen de democratie.
Ik gun de mensen van harte hun emoties. Want ik ben een aardig mens en ik heb een groot hart, om Zijne Heiligheid zelve te citeren.
Maar zien diezelfde mensen nu niet dat ze hier zelfs postuum nog door de professor en zijn trawanten belazerd worden?
Want waar wonen die potentiële Fortuynkiezers? In onmetelijke huizen, zoals Pim? Of op een etagewoninkje? Hebben zij buitenhuizen bij Venetië of een opgelapte sta-caravan in Voorthuizen? Rijden zij in een Jaguar of een oude Golf? Hebben zij een butler of een Moulinex? Roken zij Havanna's of zware Van Nelle?
Kortom: wie is hier nu
echt kaal? Maak als de sodemieter dat je op je
eigen partij gaat stemmen!
of ben ik nou meteen een linkse activist?
Zaterdag 11 Mei 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
Je zult in deze dagen maar Volkert heten. Mijn medeleven gaat uit naar iedereen die Volkert heet, zelfs naar degene die 'de' moord vermoedelijk op zijn geweten heeft. Het zou mij namelijk niet verbazen wanneer hij na onderzoek in het Pieter Baan Centrum een klassiek geval van schizofrenie blijkt te zijn. Enerzijds de bevlogen milieubeschermer, anderzijds de trigger-happy 'hitman'.
Ik kende ook eens een Volkert. In de tijd dat een andere etnische groep nog het onderwerp was van onze multiculturele discussies, te weten de Surinamers. Dit kunnen wij ons nu nauwelijks nog voorstellen, maar er waren tijden dat in de autochtone volksmond een Surinamer synoniem was met "voor je 't weet heb je een mes in je rug."
Met deze Volkert had ik hoog oplopende ruzies. In navolging van zijn vader stemde hij namelijk op de Centrumpartij en droeg dit gedachtegoed met verve uit.
Jaren later kwam ik hem weer tegen. Hij was inmiddels getrouwd met een Surinaamse vrouw, had met haar een kleurig kind en verkondigde stevige linkse standpunten. En bovenal: hij was een verdomd aardige kerel geworden.
Moraal van dit waargebeurde verhaal: laat ook déze Volkert een rabiate Fortuyn-fan tot lering zijn.
't kan verkeren...
