een multiculturele twist
Maandag 13 November 2006 in categorie Verhelderende Gesprekken
Afgelopen vrijdagavond was ik getuige van een multiculturele twist die tamelijk hoog opliep. Bij de beschrijving ervan zal ik, zoals een goed getuige betaamt, de correcte terminologie hanteren.
Ik sjokte na het winkelen bij de supermarkt huiswaarts, op de hielen gezeten door mijn piepende boodschappenwagentje, dat ernstig uit zijn voegen hing vanwege zes liter Roosvicee, drie liter bananenvla en een pak Chocomel.
"Ik moet toch eens een nieuw boodschappenwagentje kopen," bedacht ik. Een heer van mijn leeftijd loopt tóch al voor lul met zo'n ding, dus dan moet het niet nog eens een krakend kavalje zijn.
Bij de kruising verleende een bejaarde patsers-BMW plots geen voorrang aan een fiets. Dit rijwiel werd slingerend en joelend voortbewogen door twee jongemannen met een Noord-Afrikaans uiterlijk. Een lange en een korte. De korte zat achterop. In een poging de BMW te ontwijken schampten zij de achterkant van het voertuig. Hierop sprong een kleine bestuurder met een Caraïbisch voorkomen driftig uit de wagen. Hij ging verhaal halen. Direct ontstond een verhitte discussie, waarbij onderling stevige argumenten werden uitgewisseld.
Zo ving ik van de lange jongen met het Noord-Afrikaanse uiterlijk van een afstand op: "Wat nou met je gore kankerbek?"
De vlokken schuim vlogen hem hierbij over de lippen, als bij een briesende stormzee over de Hondsbosse Zeewering. Gelukkig was de kankerpatiënt met het Caraïbisch uiterlijk tegenover hem klein van stuk. Het mondvocht van zijn opponent passeerde daardoor op veilige hoogte zijn kruin. Een schuimende smet op het eergevoel van iemand met een Caraïbisch uiterlijk kan de zaak immers danig doen escaleren.
Ondertussen versperde het groepje hinderlijk mijn weg. Geduldig, om geen olie op het vuur te gooien, wachtte ik met mijn boodschappenwagentje tot ik erdoor zou kunnen. Even later was er enige ruimte. Ik haastte mij langs het conflictgebied, want wanneer deze gedachtewisseling uit de hand zou lopen, voorzag ik dat voor ons stadsdeel spoedig een negatief reisadvies zou gelden. Ik waagde een korte blik opzij. De korte jongen met het Noord-Afrikaanse uiterlijk wierp mij een agressieve blik toe en vroeg: "Wat sta je mij nou aan te kijken?"
Ter verontschuldiging haalde ik terstond mijn schouders op, want het is inderdaad cultureel hoogst onkies om in Amsterdam een jongen met een Noord-Afrikaans uiterlijk zomaar recht in het gezicht te kijken. Zo te zien had hij 's morgens voor de spiegel al genoeg te verduren.
Het conflict werd gelukkig spoedig beëindigd onder druk van de internationale gemeenschap, want inmiddels had zich een etnisch rijk geschakeerde toeterende file voor de kruising opgehoopt. Ik vervolgde gerustgesteld mijn weg met vla en roosvicee. En het pak Chocomel niet te vergeten.
Tweet |