een geit als wapen
Maandag 15 November 2004 in categorie Paranoia
Ons land verkeert in een diepe crisis. Ik zat het de afgelopen week eens allemaal aan te horen en te zien, die diepe crisis. Na de moord op de cineast verklaarde staatsboekhouder Zalm de oorlog aan het extremisme. Op diezelfde dag ging ook 'de Kneet' nog dood. Niet lang daarna kreeg 'de Deet' te maken met het Beleg van Den Haag. Er werd een handgranaat geworpen en Nederland schudde op z'n grondvesten. Schriftgeleerde Donner trok opportunistisch ten strijde tegen de lastering van zijn eigen gereformeerde God. Minister Rambo Remkes overleefde ternauwernood een kamerdebat. Wie durft nog zomaar over straat? Maatschappelijke status wordt tegenwoordig afgemeten aan het aantal lijfwachten dat men heeft.
Vlak voor het Suikerfeest vlogen scholen en moskeeën in brand. Suiker en vuur geven een caramellucht. Zou Theo het zo gewild hebben?
Staatsvadertje Balkenende trok vervolgens met gevaar voor eigen leven de wijken in om de mensen moed in te spreken. Staatsmoeder Beatrix ging een opbeurend babbeltje maken met haar nieuwkomersvolk. Want Nederland siddert voor De Terrorist. Er zijn zelfs mensen die gaan emigreren. Weg van hier!
“Eenmaal buiten werden de gebroeders De Witt gruwelijk gelynched...”
Het jaar 1672 staat in onze geschiedenis officieel te boek als 'het rampjaar'. Van alle kanten werd ons land de oorlog verklaard. De Engelsen zaten op het vinkentouw om met hun oorlogsvloot op de Hollandse kust te landen. Vanuit het oosten werden we aangevallen door de omgekochte bisschoppen van Keulen en Münster. De Fransen hadden de helft van ons grondgebied bezet. De raadspensionarissen Jan en Cornelis de Witt kregen de schuld van alle ellende en werden in de cel gezet. Het wraakgierig gepeupel speelde voor eigen rechter en sleurde hen uit het gevang. Eenmaal buiten werden de gebroeders De Witt gruwelijk gelynched. Nadien werd het rampjaar samengevat onder de pakkende oneliner: 'Het volk was redeloos, de regering radeloos en het land reddeloos'.
Maar gelukkig hadden we onze Grote Nederlander Michiel de Ruyter nog. Een jaar later gaf hij Fransen en Engelsen in de zeeslag bij Kijkduin flink op hun falie, kon de vrede weer worden getekend en keerde de rust weer.
Kortom, moeten wij ons wel zo druk maken? Zijn wij ook nu weer redeloos, radeloos en reddeloos bezig? Of beter nog: hysterisch? Ik kom namelijk nog wel eens in een ander klein landje. Daar hebben ze zelfs een muur gebouwd tegen de terroristen. Bij elke ingang van een publieke ruimte wordt men gecontroleerd op wapens en explosieven. In de bus, de schouwburg en de kroeg bekijk je de medeburgers met wantrouwen. Een 'arab' is daar een scheldwoord geworden. Menigeen loopt met een wapen over de schouder of achter de broekband. Ook daar hebben ze een premier en ministers die houden van een 'keiharde aanpak'. Want dat pikken ze niet! Dit vertoon van vastberadenheid leidt ook bij de buren weer tot vele duizenden, meest onschuldige, slachtoffers. Gaan we daar een heldhaftig voorbeeld aan nemen?
Er is een oude Joodse grap die de huidige opwinding in Nederland prachtig relativeert. Voor wie hem niet kent, hij gaat ongeveer zo: een man leeft in een klein huis met zijn vrouw en zeven kinderen. Hij wordt stapelgek van het kabaal en het gekift. Ten einde raad stapt hij naar de rabbi.
"Rabbi, wat kan ik doen? Ik word helemaal gestoord van de herrie! Ik wil rust!"
De rabbi strijkt eens over z'n baard en zegt gemoedelijk: "Neem een geit in huis."
"In huis?"
"Ja, gewoon midden in de woonkamer."
“Neem een geit in huis!”
De man doet wat hem wordt gezegd. Een paar dagen later is hij alweer terug bij de rabbi."Wat heeft u me aangedaan? Die geit drijft me tot waanzin! Dag en nacht heb ik dat vreselijke gemekker aan m'n kop! Dit houd ik niet langer vol..."
De rabbi zegt hem de geit weer te verkopen. De man haast zich om deze raad op te volgen. Een dag later komt hij de rabbi omstandig en opgelucht bedanken.
"U bent geweldig rabbi! Eindelijk! Wàt een rust!"
Moraal van dit verhaal: trek er eens een tijdje fijn op uit naar een andere brandhaard in de wereld. Daarna is Nederland voor altijd the place to be...
| Tweet |
